Op goede voet: Hoofdpijn

Podotherapie is veelal gebaseerd op biomechanica. Mechanica ken je misschien wel: hefbomen, krachten, koppels, drukken, momenten, trekspanning... Klinkt technisch. Dat is 't ook technisch. Het 'bio' eraan is niets duurzaams of groen-verantwoord. Het is gewoon de mechanica op ons lichaam toegepast. Een bril bijvoorbeeld is een technische oplossing. Een pacemaker ook, net zoals de klapschaats.

Vanuit die biomechanische principes kun je redeneren en handelen. Krijg ik hoofdpijn door achter het stuur te zitten, is er een grote kans dat ik een bril nodig heb voor veraf of minder lang rijden?

Nu zal ik even een vergelijking maken om een en ander duidelijker te maken. Als je zoontje van tien jaar thuiskomt met hoofdpijn, omdat hij de hele dag rekenen heeft gehad, geef je hem dan 's avonds nog eens extra sommen? Ik denk het niet. Omdat die hoofdpijn een uiting van (over)belasting is. Daar ga je dan geen schep bovenop doen, met nóg meer inspanning.

Komt jouw zoontje thuis met spierpijn in z'n armen na een tenniswedstrijd, geef je hem dan 's avonds extra armoefeningen? Nee, zegt ons bovenstaande logica.

Verplaatsen we nu die vergelijking naar voetklachten of loopklachten, dan wil de logica nog wel eens wegzakken. Dan geven behandelaars ineens oefeningen om de boel 'sterker te maken'. Sterker, terwijl de voetklacht aangeeft dat het al (te) veel was.

Met hoofdpijn doen we het rustig aan. Met voet-, spier- of achillesklachten als willekeurige voorbeelden, zouden we er nóg meer kracht op loslaten door krachtoefeningen! Niet logisch, maar helaas geen uitzondering, wat we dagelijkse zien in onze praktijk podotherapie. Dat de klachten dan erger worden en/of niet weggaan is dan ook logisch toch. Verkeerd beleid. Klaagt een stukje van ons lichaam, geef dat dan geen straf door extra te belasten, maar een beetje relatieve rust. Na herstel kun je altijd nog de intensiteit gaan opvoeren.